Historia Longuyon
Osadnictwo rozwijało się na wyżej położonym terenie w okolicach wzgórza Mazelle, gdzie obecnie znajduje się kościół św. Agaty. Dostępu do brodu strzegli rzymscy legioniści, aby zapewnić bezpieczeństwo podróżnym.
Rozwój gospodarczy miasta nastąpił po śmierci (64l r.) rezygnującego w Metz księcia Franków ADELGYSELUS, siostrzeńca króla Dagoberta, który zapisał miastu w testamencie wszystkie swoje dobra. Miasto zawdzięcza mu także wybudowanie szpitala dla ubogich u podnóża góry Mont Mazelle.
Z punktu widzenia struktur kościelnych Longuyon zależało do diecezji Tewiru, na terenie której mówiono wówczas w języku francuskim. W VII w. mieszkańcy Longuyon wybudowali mały jednonawowy kościół na wzgórzu Mazelle. Miasto było zależne politycznie od księstwa Lotaryngii.
Mieszczanie, wyzwoleni przez swego suwerena hrabiego de Bar (pierwszy z zamków należących do tej rodziny został wybudowany w Pont á Mousson – obecnie w ruinie) wznieśli masywny kościół, który został poświęcony 20 kwietnia 1287r. W Longuyon istnieje jeszcze plac nazwany na cześć hrabiego Thiébault de Bar (w późniejszym czasie uzyskał tytuł księcia). Region przeżywał pomyślny okres rozwoju, a dobrze prosperujące opactwo d’Orval rozciągało swoje wpływy aż do Longuyon. Opactwo to zostało wybudowane przez wdowę po GODEFROY de BOUILLON, który w 1096 wyruszył na wyprawę krzyżową i zmarł w 1100 jako król Izraela. W okolicy Longuyon w Dorlon można zobaczyć pochodzące z XIV i XV wieku ruiny pieców hutniczych wybudowane przez mnichów tego opactwa.
Również w roku 1096 w odległości 4 km od Longuyon zbudowano ogromny zamek warowny Château de Mussy, który jednak niewiele miał wspólnego z Longuyon. W 1670r. został zburzony na rozkaz króla słońce Ludwika XIV.
W latach 1618 – 1648 wojna trzydziestoletnia oraz liczne epidemie dżumy zdziesiątkowały ludność. Dzięki księdzu Jacques GILLES miasto powoli odradzało się, ale dopiero jego następca pomógł przywrócić mu jego dawną świetność, która trwać będzie aż do wybuchu rewolucji w 1789. W 1792 miasto oblegały oddziały koalicji, ale rewolucjoniści nie poddali się i odparli atak nieprzyjaciół, a w 1739 spalili opactwo d’Orval.
W Longuyon pod koniec XVIII w. zaczął rozwijać się drobny przemysł metalurgiczny (w 1783 – 60 robotników) zajmujący się produkcją luf do broni palnej oraz wielu innych wyrobów z metalu. W 1861r. wszystkie te zakłady zostały zamknięte, a produkcja stali została przeniesiona do wielkich zakładów metalurgicznych znajdujących się w zagłębiu Longwy.
W międzyczasie, w wyniku reformy administracyjnej dokonanej podczas wielkiej rewolucji francuskiej, Francja została podzielona na departamenty.
W 1867 wybudowano nowy budynek merostwa, który stanowi do dziś dumę mieszkańców Longuyon. Niestety, wkrótce wybucha wojna z Prusami (1870 – 71). Po klęsce Francji został nałożony na mieszkańców ogromny podatek w celu spłaty kontrybucji Prusom, które zaanektowały również Alzację i część Lotaryngii.
Po I wojnie światowej w latach 1914 – 1918 podczas której zginęło wiele milionów Francuzów i Niemców, Alzacja i Lotaryngia wróciły do Francji.
Począwszy od 1929 Francja rozpoczęła budowę systemu umocnień na granicy francusko – niemieckiej zwany Linią Maginota (od nazwiska jej inicjatora André Magiota). Jedna z grup warownych Fort de Fermont, która nigdy nie została zdobyta przez Niemców jest udostępniona zwiedzającym.
Po zakończeniu II wojny światowej (1939 – 1945) i podpisaniu zawieszenia broni w Europie następuje okres zimnej wojny między Związkiem radzieckim a krajami należącymi do NATO. Longuyon musiało zakwaterować w tym okresie eskadrę pilotów kanadyjskich stacjonujących w Marville. Żeby zobaczyć to małe historyczne miasteczko warto zobaczyć nieco z trasy. W pozostawionym przez żołnierzy kanadyjskich osiedlu mieszkaniowym (418 mieszkań) zwanym Résidence Canadienne mieszkają obecnie rodziny francuskie.
Longuyon stało się typowym miastem sypialnią, większość bowiem jego mieszkańców pracuje poza miastem w Belgii lub Luksemburgu. Jedynym zakładem w mieście jest fabryka przyczep KAISER, która zatrudnia około 300 osób. Longuyon jest nadal miastem, w którym przyjemnie jest żyć.
Miasto powstało w II wieku naszej ery w miejscu, w którym podróżni udający się do Trewiru w Niemczech i Reims we Francji korzystali z łatwego dostępu do brodu u spływu dwóch rzek La Chiers et la Crusnes. Nazwa miasta pochodzi od wyrazu Long – Gué (czyli szeroki bród), którego odpowiednikiem w języku łacińskim było LANGAGADA, a później na LONGUYON. Nazwę tę miasto zachowało do dziś.